Foggy bottom

Hi there,

Afgelopen weekend hebben we gerelaxed in Wildwood. Dit filmische oord was echter met momenten wel wat surrealistisch gezien het seizoen op z'n eind loopt er dus echt al veel motels en restaurants gesloten waren. Dat er de eerste avond ook nog eens een dikke mist vanuit zee het land opkwam maakte het erg sfeervol op een negatieve manier. Voor degene die de film en/of het boek "The Mist" van Stephen King kennen....zoiets dus.

Afijn, de volgende dag scheen heerlijk de zon en zijn we bij wijze van uitzondering eens echt Amerikaans gaan ontbijten. Dit ontbijt bestond uit drie pancakes ter grote van een koekenpan met een doorsnede van 20cm. Kleine uitdaging dit op te eten en dat is dus ook niet gelukt, Marit is nog niet eens tot de helft gekomen. Louis was wat slimmer en had crêpes besteld en had dus precies genoeg. Na dit ontbijt zijn we gaan zwemmen, bijslapen en vooral relaxen. Omdat ook in deze staat bier moeilijk te krijgen is zijn we wat gaan drinken in een pub. Samenvattend dus vooral heel rustig aan gedaan. Af en toe nog eens een babbeltje gemaakt met de 2 zussen (dames op leeftijd) Pam en Pennie die samen ons motel runde en als stopwoord in zo'n beetje elke zin Allrighty zeiden :)

Maandag moesten we onze "Fordje" weer in gaan leveren. Inmiddels zijn we zo aan het ding en de grote ervan gewend dat we het ergens zelfs een beetje jammer vonden dat we 'm weer terug moesten brengen. Maar voordat dit echt zover was zijn we eerst nog naar cape may gereden, dit is het meest zuidelijke puntje van New Jersey. Dit stadje oogde anders de Wildwood, leek veel authentieker. Dit bleek ook te kloppen gezien de rijken uit Philadelphia hier in de 19e eeuw hun zomerhuizen hadden. In dit stad was echter de crisis ook flink toegeslagen, er stond veel huizen te koop waarvan een aantal panden er zeer verwaarloosd bij lagen. Dat was jammer want deed echt af aan de schoonheid van het stadje zelf. Tot onze grote vreugd bleek dit stadje ook te beschikken over een Thais restaurant, eindelijk weer eens fatsoenlijk eten!!

Hierna weer terug naar Philly gereden om de auto in te leveren en de trein naar Washington d.c. te pakken. In Philly ook de eerste regen van de hele vakantie mogen aanschouwen en ervaren. Beetje jammer dat dit gelijk met grof geweld gepaard ging en precies plaats vond op het moment dat wij onze auto inleverde en naar het station liepen. Ach...van een klein beetje water krijgt niemand iets en gezien we nog twee uur de tijd hadden om op te drogen in het station van Philly was dit ook niet echt een probleem. De reis met de trein of beter gezegd de Amtrak, want zo heette trein hier, verliep prima. Aangekomen op het station van Washington viel dat eigenlijk een beetje tegen. Waar we in Zowel Boston, als New York als Philly op prachtige locaties aankwamen was het in Washington echt een soort van slecht onderhouden jaren 70 locatie, beetje jammer. Ook de sfeer van de stad zelf voelde anders dan die van de andere steden. Moeilijk om dit te omschrijven maar we miste het out-going achtige van de andere steden. Contact is hier vooral zakelijk en gepast. Gelukkig maakt onze host, nadat we we voor de zoveelste keer hadden uitgevogeld hoe het metro-systeem in deze stad nu weer werkt (Amerika, zorg eens voor wat meer duidelijkheid hierin), ontzettend veel goed. We werden onthaald door een warme, lieve vrouw genaamd Shauna. We hebben letterlijk de beschikking over haar hele huis want zij slaapt bij haar vriend dus kunnen doen en laten wat we willen. De eerste avond hebben we dan ook gelijk maar eens de Amerikaanse versie van Netflix uitgeprobeerd en welke film kun je dan beter kijken dan Forrest Gump. Dus...."stupid is and stupid does" en "life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get" zijn de afgelopen dagen nog met regelmaat door ons uitgesproken :)

Dinsdagochtend zijn we Washington onveilig gaan maken. Helaas gooide de shutdown hier wel redelijk wat roet in het eten. Washington beschikt over veel musea die gratis toegankelijk zijn, bij sommige misschien beter bekend als de Smithsonian musea. Door de shutdown waren deze alle 12 gesloten. Ook alle monumenten als het Capitool, Vietnam memorial e.d. waren gesloten. Nou vielen de "bewaking" van de kleine monumenten als het korea-war monument en het WO2-monument nog wel te omzeilen. Sterker nog de politie keek soms letterlijk de andere kant op als wij via de bosjes, samen met vele andere, als nog het monument probeerde te bereiken. Echter juist de monumenten waar wij voor kwamen zoals een rondleiding door het Capitool en het Lincoln-monument waren wel gesloten en dan ook in die mate dat daar de beveiliging hoog was. Gezien wij de rest van de vakantie niet in het gevang wilde doorbrengen hebben we toch maar besloten het hier er niet op te wagen.

Na de bezoek aan deze monumenten stond een wandeling naar Arlington op de planning. Waarschijnlijk is dit bij de geschiedenis-freaks onder ons beter bekend als de Arlington-cemetery waar o.a. president Kennedy ligt begraven. Gezien Marit dit een van de meest fascinerende personen uit de hedendaagse geschiedenis vindt moest zijn graf wel met een bezoekje worden vereerd. Ook het graf van de onbekende soldaat was volgens de Lonley planet een aanrader dus ook dat werd met een bezoek vereerd.

Aangekomen bij het graf van Kennedy bleek dit "verbouwd" te worden, althans voor zover dit kan bij een graf. In dit geval werd er een nieuwe gasleiding aangelegd naar de eeuwig brandende vlam. Het gevolg hiervan wat dat er een soort houten schutting rond een groot gedeelte van het graf was geplaatst. Desondanks blijft het wel indrukwekkend om bij het graf te staan van zo'n iconisch iemand. Tevens liggen zijn vrouw en 2 doodgeboren kinderen ook naast hem begraven. Iets verderop liggen zijn beide broers begraven. Al deze graven zijn op een hele minimalistische manier vorm gegeven en hebben op geen enkele manier het bombastische wat toch wel bij deze familie zou verwachten.

Hierna een bezoek gebracht aan het graf van de onbekende soldaat, hier vielen we met ons neus in de boter (voor zover dat bij zulke gelegenheden de juiste benaming is). Er vond namelijk een wisseling van de wacht plaats en tevens ook een kranslegging. Ook hier valt weer op dat de Amerikaanen een enorm goed gevoel voor drama en theater hebben. Iedereen moest gaan staan en we moesten allemaal met de hand op ons hart of wanneer je militair was saluerend, the last post aanhoren. Nou moeten we wel eerlijk bekennen dat het voor ons als nuchtere NL-ers ietwat ver ging om dit te doen maar we hebben natuurlijk wel respectvol dit gaade geslagen.

Om geheel in stijl af te sluiten....not, zijn we hierna bij de MC Donalds gaan eten. Dit ook mede omdat er geen echt oké restaurant in de buurt van ons air-bnb huis te vinden is. Wat zeer opvallend was, is dat we hier zo' n beetje de enige blanke mensen waren. Dit is overigens in geen enkel opzicht negatief bedoelt want iedereen was vriendelijk en sommige knoopte zelfs een praatje aan. Dit was wel de eerste keer dat dit ons echt zo sterk opviel. Ander fijn idee was ook dat deze MC Donalds al om 5.00u in de ochtend open ging dus mochten we bij het wakker worden enorme trek krijgen dan konden we gelukkig alweer terecht.

Al met al moeten we eerlijk zeggen dat Washington ons toch minder aansprak dan de andere steden die we bezochten. Mogelijk heeft het wat zakelijk karakter en de shutdown hier wat invloed op maar het weet ons op de een of ander manier niet te pakken.

Voor woensdag staat er nog een tripje naar Georgetown op de planning en donderdagavond pakken we het vliegtuig richting Frankfurt weer. Maar voor nu.....eerste een hele dikke, te vette, zoute en naar wat achteraf bleek ontzettend vieze, Amerikaanse pizza soldaat maken :)

Dikke vette Bye, Louis & Marit