Head out on the highway....
Door: Marit
Blijf op de hoogte en volg Marit
16 Juli 2012 | Vietnam, Hoi An
Xin cháo,
Pas nu weer een reisverslag vanuit Vietnam. Helaas speelde de slechte wifi ons parten dus vandaar... Vorige week maandag t/m woensdag zijn we op pad geweest met 2 geweldige easyriders. Voor degene die niet bekend zijn met het principe easyrider: dit zijn mannen die toeristen 1 dag of een aantal dagen/weken achter op de motor een gedeelte van Vietnam laten zien. Wij hadden hier in NL al goede verhalen over gehoord en wilde dit erg graag ook eens meemaken. Bij onze aankomst in Hue vrijwel gelijk een afspraak en een proefrit gemaakt en dit beviel ons prima. We moesten even wennen aan het toch wel wat fonetisch Engels van onze riders maar na een paar uur had vooral Marit dit al aardig onder de knie. De rider van Louis sprak geen woord Engels dus voor Louis viel er weinig te oefenen.
We zijn maandag vanuit Hue vertrokken en via de Ho Chi Minh trail in 3 dagen naar Hoi An gereden. De maandag stond veel in het teken van de America-war (oftewel de Vietnam-oorlog) en begon met en bezoek aan een vietcong begraafplaats. Behoorlijk indrukwekkend, stel je er zo eentje voor als je in NL in Margraten vind maar dan in de Vietnamese versie. Op deze begraafplaats waren ook veel graven zonder naam. Mensen vochten vrijwillig mee maar sneuvelde soms zo snel dat niemand precies wist wie ze waren. Na het bezoek aan begraafplaats hebben we een kapotgeschoten kerk bezocht waar 81 dagen om gevochten is. Hierna stond een bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Dit zijn tunnels waar 6 jaar lang mensen in hebben gewoond en geleefd. Om een voorbeeld te geven; er zijn 17 kinderen in deze tunnels geboren. Dit bezoek was mede omdat we een privé-gids hadden erg indrukwekkend. In deze tunnels is niet gevochten en ze zijn ook nooit ontdekt door de Amerikanen.
In de middag hebben we een bezoek gebracht aan de DMZ oftewel de demilliterised zone. Dit was de vroegere scheidingslijn tussen noord en zuid Vietnam. Het voelde erg aan als oost en west Berlijn en er werden dan ook dezelfde soort propaganda technieken op elkaar los gelaten. Ook hier werden we door onze gids met de neus op de feiten gedrukt. Elk jaar komen in Vietnam nog duizenden mensen om door onontplofte mijnen en bommen. Dit was iets wat onze rider ook al had aangegeven. We mochten van hem in geen enkel geval afwijken van de aangegeven paden omdat op sommige plaatsen de grond nog niet was gecontroleerd op explosieven. Wat het hele gebeuren zo tegenstrijdig maakt is dat de Amerikanen in dit gebied ook veel gebruik hebben gemaakt agent orange (ontbladeringsmiddel) dit zorgt ervoor dat de grond vandaag de dag nog steeds nauwelijks gebruikt kan worden voor landbouw. Daarom graven mensen de bovenste laag grond om op meer vruchtbare grond te komen maar....laat nou net in die bovenlaag de meeste explosieve zitten.
In de avond zijn we aangekomen in klein dorpje waar we de nacht doorbrachten in een hotel wat er uitzag als een mislukte saloon en een kleuren combinatie had waar de gemiddelde binnenhuis-architect nog een puntje aan kon zuigen. We hebben prima geslapen en bovendien voordat we naar bed gingen ook nog eens heerlijk gegeten. Wederom weer met dank aan onze rider die van alles bestelde en het ons min of meer dwong om op te eten. We hebben nog steeds niet alles kunnen thuis brengen wat we die dagen hebben gegeten maar het smaakte prima :)
De volgende dag stond in het teken van de Ho Chi Minh trail. Deze weg is in opdracht van de grote Uncle Ho aangelegd en loopt van Hanoi tot Ho Chi Minh. Het gedeelte wat wij hebben afgelegd liep vooral door afgelegen jungle-gebieden waarin af en toe een klein begdorpje opdoemde. We zijn dan ook tientallen kilometers niemand tegen gekomen. De bevolking van deze dorpjes zijn zeer enthousiast wanneer je voorbij rijdt. Kinderen staan te zwaaien en op sommige momenten waren wij als blanke, grote Hollanders een ware attractie. We hebben een pineapple-farm bezocht en natuurlijk ook de beroemde ananas geproefd. Hier ook weer veel kinderen die ons vol bewondering aankeken. We hebben ook een bezoek gebracht aan Keh-San alwaar het vliegveld wat grensde aan de Ho Chi Minh trail en waar erg hard en lang gevochten is. Hier konden we wat achtergebleven vliegtuigen, helikopters en tanks bekijken. Ook zijn we langs Hamburger-Hill gereden. Deze berg kan echter nog niet bezocht worden omdat er nog teveel explosieve in de grond liggen. De Vietnamese regering is wel steeds meer bezig deze gebieden toegankelijk te maken voor toeristen en lijkt ook steeds meer het belang in te gaan zien om de herinneringen aan deze oorlog levend te houden. Die middag heeft het veel en vooral heel hard geregend wat ook weer een beleving op zich was. Aan het einde van de dag bezochten we bergdorpje waar we schoolschriften uitdeelde aan de kinderen daar. Ook hebben we een korte wandeling door het dorp gemaakt. We mochten overal naar binnen en iedereen heette ons welkom. Ergens ook raar dat we zo konden aanschuiven bij de maaltijd van een lokale stam. Natuurlijk werd Louis uitgenodigd om happy-water mee te drinken (Rijstwijn) wat hij beleefd afsloeg.
De avond brachten we wederom door in een bergdorpje waar Marit met de iPad veel bekijks trok. In no-time stonden er 20 jongeren om haar heen die het een soort van wereldwonder vonden dat je op een beeldscherm iets kan aanraken wat dan weer een reactie veroorzaakt. Dat je dan vervolgens ook nog programma's hebt als Google translate waarmee je dan ook nog een beetje met elkaar kan praten maakt het helemaal bijzonder.
De laatste dag stond vooral in het teken van de reis naar Hoi An. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij My Son. Dit claimt het Vietnamese Angkor Wat te zijn maar wij vonden het persoonlijk wat tegenvallen. Er staat echt heel weinig meer overeind (met dank aan de Amerikanen) en we waren er ook nog eens rond 12.00u dus bloedje heet. Na het bezoek aan My Son hebben een boerderij bezocht die rijstvellen maakt, in NL beter bekend als dat dunne laagje wat om de inhoud van je loempia zit. We mochten dit zelf ook proberen. Louis werd per direct aangenomen en Marit kwam helaas niet door de sollicitatieprocedure heen :) Na het maken van deze rijstvellen besloten we het gezin wat geld te geven gezien onze rider had aangegeven dat ze behoorlijk arm waren. Vrij plotseling werden we door de vrouw in haar huis uitgenodigd waar bij binnenkomst bleek dat haar 19-jarige zoon een maand geleden was overleden. Dit was vrij heftig want we kregen foto's te zien van de begrafenis en allerlei andere persoonlijke spullen. De jongen had net zijn studie afgerond waar zijn ouders jaren voor hadden gewerkt om dit te kunnen betalen. Om dit te vieren was hij met vrienden gaan zwemmen, in een maalstroom terecht gekomen en hierdoor verdronken. Op zulke momenten besef je dat verdriet zoiets universeels is en zou je willen dat je iets voor dit gezin zou kunnen betekenen.
Tegen het einde van de middag zijn we aangekomen in Hoi An waar we afscheid namen van onze easyriders. Als bedankje heeft Louis zijn echte, nep Ray-Ban :) zonnebril aan zijn rider gegeven want die was daar helemaal weg van. We hadden ook nog een NL-klompje sleutelhanger en gaven dat aan de rider van Marit. Na nog een biertje te hebben gedronken zijn we richting ons gloednieuwe hotel gegaan waar we "natuurlijk" weer ge-upgrade werden naar de deluxe room. Gevolg is dat we nu een hotel kamer met balkon hebben waar we zo ongeveer een Weense wals in kunnen dansen. Wat betreft ons verblijf in Hoi An.....vooral relaxen! Maar dat zal vast helemaal goed komen!
Tám Biet!
Louis & Marit
Pas nu weer een reisverslag vanuit Vietnam. Helaas speelde de slechte wifi ons parten dus vandaar... Vorige week maandag t/m woensdag zijn we op pad geweest met 2 geweldige easyriders. Voor degene die niet bekend zijn met het principe easyrider: dit zijn mannen die toeristen 1 dag of een aantal dagen/weken achter op de motor een gedeelte van Vietnam laten zien. Wij hadden hier in NL al goede verhalen over gehoord en wilde dit erg graag ook eens meemaken. Bij onze aankomst in Hue vrijwel gelijk een afspraak en een proefrit gemaakt en dit beviel ons prima. We moesten even wennen aan het toch wel wat fonetisch Engels van onze riders maar na een paar uur had vooral Marit dit al aardig onder de knie. De rider van Louis sprak geen woord Engels dus voor Louis viel er weinig te oefenen.
We zijn maandag vanuit Hue vertrokken en via de Ho Chi Minh trail in 3 dagen naar Hoi An gereden. De maandag stond veel in het teken van de America-war (oftewel de Vietnam-oorlog) en begon met en bezoek aan een vietcong begraafplaats. Behoorlijk indrukwekkend, stel je er zo eentje voor als je in NL in Margraten vind maar dan in de Vietnamese versie. Op deze begraafplaats waren ook veel graven zonder naam. Mensen vochten vrijwillig mee maar sneuvelde soms zo snel dat niemand precies wist wie ze waren. Na het bezoek aan begraafplaats hebben we een kapotgeschoten kerk bezocht waar 81 dagen om gevochten is. Hierna stond een bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Dit zijn tunnels waar 6 jaar lang mensen in hebben gewoond en geleefd. Om een voorbeeld te geven; er zijn 17 kinderen in deze tunnels geboren. Dit bezoek was mede omdat we een privé-gids hadden erg indrukwekkend. In deze tunnels is niet gevochten en ze zijn ook nooit ontdekt door de Amerikanen.
In de middag hebben we een bezoek gebracht aan de DMZ oftewel de demilliterised zone. Dit was de vroegere scheidingslijn tussen noord en zuid Vietnam. Het voelde erg aan als oost en west Berlijn en er werden dan ook dezelfde soort propaganda technieken op elkaar los gelaten. Ook hier werden we door onze gids met de neus op de feiten gedrukt. Elk jaar komen in Vietnam nog duizenden mensen om door onontplofte mijnen en bommen. Dit was iets wat onze rider ook al had aangegeven. We mochten van hem in geen enkel geval afwijken van de aangegeven paden omdat op sommige plaatsen de grond nog niet was gecontroleerd op explosieven. Wat het hele gebeuren zo tegenstrijdig maakt is dat de Amerikanen in dit gebied ook veel gebruik hebben gemaakt agent orange (ontbladeringsmiddel) dit zorgt ervoor dat de grond vandaag de dag nog steeds nauwelijks gebruikt kan worden voor landbouw. Daarom graven mensen de bovenste laag grond om op meer vruchtbare grond te komen maar....laat nou net in die bovenlaag de meeste explosieve zitten.
In de avond zijn we aangekomen in klein dorpje waar we de nacht doorbrachten in een hotel wat er uitzag als een mislukte saloon en een kleuren combinatie had waar de gemiddelde binnenhuis-architect nog een puntje aan kon zuigen. We hebben prima geslapen en bovendien voordat we naar bed gingen ook nog eens heerlijk gegeten. Wederom weer met dank aan onze rider die van alles bestelde en het ons min of meer dwong om op te eten. We hebben nog steeds niet alles kunnen thuis brengen wat we die dagen hebben gegeten maar het smaakte prima :)
De volgende dag stond in het teken van de Ho Chi Minh trail. Deze weg is in opdracht van de grote Uncle Ho aangelegd en loopt van Hanoi tot Ho Chi Minh. Het gedeelte wat wij hebben afgelegd liep vooral door afgelegen jungle-gebieden waarin af en toe een klein begdorpje opdoemde. We zijn dan ook tientallen kilometers niemand tegen gekomen. De bevolking van deze dorpjes zijn zeer enthousiast wanneer je voorbij rijdt. Kinderen staan te zwaaien en op sommige momenten waren wij als blanke, grote Hollanders een ware attractie. We hebben een pineapple-farm bezocht en natuurlijk ook de beroemde ananas geproefd. Hier ook weer veel kinderen die ons vol bewondering aankeken. We hebben ook een bezoek gebracht aan Keh-San alwaar het vliegveld wat grensde aan de Ho Chi Minh trail en waar erg hard en lang gevochten is. Hier konden we wat achtergebleven vliegtuigen, helikopters en tanks bekijken. Ook zijn we langs Hamburger-Hill gereden. Deze berg kan echter nog niet bezocht worden omdat er nog teveel explosieve in de grond liggen. De Vietnamese regering is wel steeds meer bezig deze gebieden toegankelijk te maken voor toeristen en lijkt ook steeds meer het belang in te gaan zien om de herinneringen aan deze oorlog levend te houden. Die middag heeft het veel en vooral heel hard geregend wat ook weer een beleving op zich was. Aan het einde van de dag bezochten we bergdorpje waar we schoolschriften uitdeelde aan de kinderen daar. Ook hebben we een korte wandeling door het dorp gemaakt. We mochten overal naar binnen en iedereen heette ons welkom. Ergens ook raar dat we zo konden aanschuiven bij de maaltijd van een lokale stam. Natuurlijk werd Louis uitgenodigd om happy-water mee te drinken (Rijstwijn) wat hij beleefd afsloeg.
De avond brachten we wederom door in een bergdorpje waar Marit met de iPad veel bekijks trok. In no-time stonden er 20 jongeren om haar heen die het een soort van wereldwonder vonden dat je op een beeldscherm iets kan aanraken wat dan weer een reactie veroorzaakt. Dat je dan vervolgens ook nog programma's hebt als Google translate waarmee je dan ook nog een beetje met elkaar kan praten maakt het helemaal bijzonder.
De laatste dag stond vooral in het teken van de reis naar Hoi An. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij My Son. Dit claimt het Vietnamese Angkor Wat te zijn maar wij vonden het persoonlijk wat tegenvallen. Er staat echt heel weinig meer overeind (met dank aan de Amerikanen) en we waren er ook nog eens rond 12.00u dus bloedje heet. Na het bezoek aan My Son hebben een boerderij bezocht die rijstvellen maakt, in NL beter bekend als dat dunne laagje wat om de inhoud van je loempia zit. We mochten dit zelf ook proberen. Louis werd per direct aangenomen en Marit kwam helaas niet door de sollicitatieprocedure heen :) Na het maken van deze rijstvellen besloten we het gezin wat geld te geven gezien onze rider had aangegeven dat ze behoorlijk arm waren. Vrij plotseling werden we door de vrouw in haar huis uitgenodigd waar bij binnenkomst bleek dat haar 19-jarige zoon een maand geleden was overleden. Dit was vrij heftig want we kregen foto's te zien van de begrafenis en allerlei andere persoonlijke spullen. De jongen had net zijn studie afgerond waar zijn ouders jaren voor hadden gewerkt om dit te kunnen betalen. Om dit te vieren was hij met vrienden gaan zwemmen, in een maalstroom terecht gekomen en hierdoor verdronken. Op zulke momenten besef je dat verdriet zoiets universeels is en zou je willen dat je iets voor dit gezin zou kunnen betekenen.
Tegen het einde van de middag zijn we aangekomen in Hoi An waar we afscheid namen van onze easyriders. Als bedankje heeft Louis zijn echte, nep Ray-Ban :) zonnebril aan zijn rider gegeven want die was daar helemaal weg van. We hadden ook nog een NL-klompje sleutelhanger en gaven dat aan de rider van Marit. Na nog een biertje te hebben gedronken zijn we richting ons gloednieuwe hotel gegaan waar we "natuurlijk" weer ge-upgrade werden naar de deluxe room. Gevolg is dat we nu een hotel kamer met balkon hebben waar we zo ongeveer een Weense wals in kunnen dansen. Wat betreft ons verblijf in Hoi An.....vooral relaxen! Maar dat zal vast helemaal goed komen!
Tám Biet!
Louis & Marit
-
16 Juli 2012 - 16:40
Theo:
Wat een mooie verhalen! Fascinerend land, lijkt me. Geniet er nog even van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
