Huisje, boompje, beestje...

Hoi!
Terwijl we deze blog schrijven zatten we midden in de jungle en wat was het daar geweldig bijzonder. Voordat we hier verder over uitweiden zullen we echter eerst even terug moeten naar de kou en regen. Ja, je leest het goed kou en regen!

Na de warmte van Malakka besloten we een beetje af te koelen en richting de cameron highlands. Deze regio is vooral bekend doordat de Maleisiërs het opzoeken om even af te koelen maar ook om zijn prachtige theeplantages. Het gebied is destijds "ontdekt" door de Britten en deze kwamen er als snel echter dat dit het ultieme klimaat bleek om 1 van werelds beste theesoorten te verbouwen.

In de cameron highlands hadden we via enige research een leuk guesthouse gevonden wat we via een telefoontje in KL hebben vastgelegd. Dit telefoontje werd gepleegd door Louis die zichzelf om het wat makkelijker maakte introduceerde als Lowie from the Netherlands. Deze introductie heeft ons de rest van ons verblijf "achtervolgt" en werd bij het personeel van het guesthouse al snel een "running gag" waar ook wij met veel plezier steeds op terugkwamen.

Bij onze aankomst was het op de cameron highlands was het 16 graden en regende het. Dit is de dag erna ook zo gebleven. Dat zorgde ervoor dat we al vrij snel het gevoel kregen op een herfstige dag in Nederland te zitten en niet Maleisie. Gelukkig hadden we de dag na onze aankomst daar geen grote trip gepland en hebben we ons vermaakt in het plaatselijke stadje waar je heerlijk Indisch kunt eten, hebben we voor de zekerheid wat poncho's aangeschaft en besloten we wel een goede nek en rug massage te kunnen gebruiken dus zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig beschikten we ook nog voor een aantal (e)books dus even een dagje rustig aan doen hebben we ondanks de kou en regen prima doorgebracht.

In de nacht die volgde op onze rustig-aan-dag veranderde de kou en regen in een heuse storm waar het raam op onze kamer helaas niet op voorbereid was. Dit waaide gedurende de nacht 4 keer open met zo' enorme klap dat we dachten dat het ter plekke uit geblazen zou worden.

Om 9.00u die ochtend werden we opgepikt door ons gids in zijn land rover om samen met 5 Duitsers en een Noor de highlands onveilig te gaan maken. We starten met een uitzicht over de theeplantages wat prachtig was maar wat we wel moesten delen met 30 andere toeristen. Hierna zijn we richting mossy forrest gereden. Dit is een gedeelte van het regenwoud wat boven de grens van 1500m ligt en daardoor een soort eigen fauna heeft ontwikkelt die bestaat uit een mossige begroeiing over alle bomen heen. Om een beetje een idee te geven...denken aan de bossen zoals in de lord of de rings/the hobbit. Echt prachtig! Doordat wij een eco-tour hadden geboekt gaf onze gids erg veel uitleg over allerlei planten, dieren en andere zaken die er aanwezig waren. De beste man drukte ons echter ook met zijn neus op de feiten als het gaat op welke manier wij onze aardbol om zeep aan het helpen zijn. Zo maakte de uitleg over het verdwijnen van 50m2 regenwoud per seconde behoorlijke indruk maar ook de gevolgen hiervan. Zo hadden we niet gerealiseerd dat de regenwouden bijna letterlijk de longen van onze aarde zijn en dat wij ons met onze Europese bosjes dit niet in leven zouden kunnen houden wat betreft zuurstof. Door onze eenzijdige beplanting en het feit dat wij het begrip herfst en winter kennen waarbij er nauwelijks blaadjes aan de bomen overblijven is dat veel te weinig om voldoende zuurstof te produceren.

Afijn om jullie allemaal niet per direct een lidmaatschap van greenpeace af te dwingen hebben we die dag ook nog wat minder verantwoorde zaken gedaan. Al was dat trouwens alleen door de grote hoeveelheid dieseldampen die onze 4x4 uitstootte en waarbij geen enkel sprake was van zoiets als een roetfilter of katalysator. De dag werd verder gevuld met een bezoek aan de theefabriek, een fout museum genaamd time-tunnel waar je alle museumstukken (lees prullaria) gewoon aan kon raken, een bezoek aan een vlindertuin waarbij er ook nog wat andere beesten werden gehouden in vieze en te kleine hokjes, een Chinese boeddhistische tempel en werden we ook nog even naar een aardbeien-boederij rondgeleid. Dat laatste is voor de Maleisiërs zelf erg bijzonder en de aarbeiden vlogen dan ook als warme broodjes over de toonbank. Na zelf ook te zijn gevallen voor de charme van de aardbei waren we al snel een illusie armer door er echter te komen dat de Nederlandse aardbei eigenlijk gewoon veel lekkerder is :) Memorabel was het overigens wel om te constateren dat het die hele dag vrijwel niet heeft geregend!

Na nog een een heerlijke kip tandoori en een nachtje slaap zijn we de volgende dag vertrokken naar de taman negara oftewel de echte Maleisische jungle! Deze reis verliep voorspoedig door 3 uur in een bus en 3 uur in een bootje te moeten zitten. Onderweg was er veel te zien maar bovenal....wat was het weer lekker warm! Gezien de recensies op o.a. tripadvisor weinig goeds beloofde over de guesthouses aldaar hebben we besloten onszelf maar eens flink te verwennen en te boeken bij het enige resort wat de jungle rijk is: Mutiara. Tot nu toe hebben we daar werkelijk echt nog geen seconde spijt van gehad. Ons eigen chalet waarbij we heerlijk buiten kunnen zitten om al het prachtige van de jungle te aanschouwen. Het staat precies op de grens met de jungle, achter het huisje, op 5 meter afstand begon de jungle!

In de avond hebben we gelijk meegedaan aan de night-walk door de jungle. Eigenlijk was dit best wel creepy gezien er zoveel naast je leeft en beweegt terwijl je het zelf niet door hebt. Helaas wat de opbrengst van onze tocht wat minder. Het is gebleven bij heel veel wandelende takken, spinnen, motjes, een heuse boomkikker en als klapper....een stekelvarken! Dan te bedenken dat er mensen zijn die ook het genoegen hebben gehad een tapir, olifant en in hele zeldzame gevallen zelfs een tijger te hebben ontmoet, weliswaar 5 km verderop. Of je met dat laatste blij moet zijn is overigens een tweede alhoewel hier in de omgeving nog nooit iemand is aangevallen.

Wat trouwens goed is om op te merken is dat voor het betreden van het park een soort van toegangs bewijs moet aanvragen. Dit kost een paar ringgit maar hiermee kunnen ze het park en de paden onderhouden. Opvallend was dat hier bij de ingang van het park ook echt op werd gecontroleerd. Tevens werd ook je naam opgeschreven en moest je aangeven welke tocht je ging lopen zodat er in de gaten kon worden gehouden of je op tijd zou terugkeren zodat vermissingen snel werden geconstateerd.

De hierop volgende dag hadden we een day-off en hebben we op eigen houtje de omgeving verkent. Louis deed dit door 's ochtends al vroeg op te staan en naar een observatie-hut te gaan om zo in alle vroegte hopelijk wat andere dieren te kunnen spotten. Helaas was er deze ochtend weinig te zien. Na een relaxed ontbijtje en het lezen van een boek zijn we richting het dorp gegaan. Hier hebben we wat rondgelopen en waren we getuige van het uitgaan van de school wat aandoenlijke taferelen gaf gezien de meeste kinderen met een paar ringgit rechtstreeks de plaatselijke snoepwinkel in doken en soms wel 10 min. bezig waren uit te kiezen wat ze nou precies wilde kopen.

Na een middagje in het dorpje hebben we in de avond een bezoek gebracht aan een van de vele floating restaurants die deze plaats rijk is. Tot onze verbazing hadden ze hier prima werkend WIFI als service en daar hebben wij als internet-junkies dan ook gretig gebruik van gemaakt. Na het eten zijn we teruggegaan naar ons resort en dronken we daar een biertje. De grootste reden om daar wat te drinken was eigenlijk omdat verschillende mensen daar de avond ervoor een tapir hadden gespot. Die hadden wij ook nog wel op ons lijstje staan dus op met goede hoop daar gaan zitten. Gezien we de volgende dag redelijk op tijd klaar moesten staan voor ons trekking en het beste dier zich na 3 kwartier nog niet had laten zien besloten we om toch maar richting ons huisje te gaan. Lichtelijke balend van deze mislukte poging maar met goede moed voor morgen liepen we op ons gemakje richting huis, terwijl we dat deden bleef Louis ineens stil staan en zei: Marit, kijk dan!!! Toen bleek dat de tapir had besloten om dit keer gewoon gezellig bij ons op bezoek te komen. Gezien dit dier iets groter is dan wij altijd in gedachten hebben gehad hebben we op veilige afstand staan kijken. Natuurlijk waren we al snel niet meer alleen om dit geweldige dier te mogen bekijken. Het "beestje" (door ons liefkozend Tommy genoemd) had zijn buik inmiddels volgegeten en plofte bij een willekeurig huisje op de grond en viel in slaap. Dit resulteerde in een vrij bizarre situatie omdat een aantal aanwezig dachten dat het dier ter plekke was overleden of op z'n minst erg ziek was. Hierop is receptie gebeld dit met haastige spoed aan kwam gesneld. Wat bleek....tapirs eten zich vol en gaan dan gelijk over in een soort van rustmodus om de boel te verteren, gevolg; hij lijkt te slapen. Nadat dat de boel weer enig sinds ruimte heeft gemaakt voor een nieuwe lading gras staat hij op en gaat weer door met eten. Na dit sensationele verloop besloten we nu toch echt richting bed te gaan. Echter sluiten we de avond altijd af met een drankje voor op de trap van ons huisje en terwijl we hier zaten kwam tapir nummer 2 op visite. Dit beest was echter zo nieuwsgierig dat het rechtstreeks op ons afliep en ons dit gezien de grote ervan en onze zittende houding niet helemaal prettig leek en we dus besloten te gaan staan. Hier schrok deze tapir zo van dat hij per direct de jungle weer invluchtte en we hem helaas niet meer hebben gezien.

Na ons tapir-avontuur en de hierop volgende nachtrust zijn we na een ontbijtje onder leiding van een gids de jungle in gegaan. Tijdens deze ochtend hebben we veel geleerd, gezien en gedaan. Blaadjes met helende krachten, verschillende soorten bomen, insecten, etc. alles is voorbij gekomen en door ons bewondert. Het vele stijgen en dalen plus de tropische warmte maakte het ook een intensieve ochtend. Dit alles werd afgesloten met de canopy-walk. Dit zijn een flink aantal touwbruggen die in de kruinen van de bomen zijn gespannen waardoor je als het ware door de boomtoppen loopt. Dit alles op een hoogte van minstens 10 meter en maximaal 17 meter inclusief wiebelden touwbruggen. Voor Louis was dit een geweldige ervaring, voor Marit die hoogtevrees heeft een kleine marteling ;) Dit resulteerde erin dat Louis als een ware psychotherapeut Marit van brug naar brug heeft gepraat en zij bij elke boom, waarom een vlonder was gemaak om naar de volgende brug te gaan, zich manifesteerde als een ware prinses Irene en de betreffende bomen hoogst waarschijnlijk nog nooit zo intensief zijn geknuffeld door welke persoon dan ook. Marit was dan ook erg blij dat er halverwege een moment is waarop je deze canopy-walk kunt verlaten.

Na deze intensieve dag zijn we vroeg gaan eten en lagen we dan ook op tijd in ons bed omdat de volgende ochtend om 6.00u de wekker ging. Deze nieuwe dag stond dan ook in het teken staan van een flink aantal kilometers reizen. Hier kunnen we jullie eigenlijk weinig spannends over vertellen behalve dat Louis het bij chauffeur van busje nummer 3 voor elkaar had gekregen dat hij een vriend had geregeld die ons vanaf de eindbestemming van dit busje met zijn eigen busje door wilde brengen naar Kota Bahru, onze eindbestemming! Dat was erg fijn want dat scheelde een hoop geregel met taxi's of openbaar vervoer.

Aangekomen in Kota Bahru kwamen we al snel tot de conclusie die vrijwel alle toeristen hier trekken en waar zelfs de lonley planet ons gelijk in geeft...er is hier geen bal te doen. We kozen er dan ook voor de plaatselijk KFC onveilig te maken en daarna op tijd ons bed in te duiken. Gelukkig zijn we hier maar voor 1 nacht en vertrekt morgen ons vliegtuig naar Penang waar we heerlijk gaan relaxen!

Bye, Louis & Marit